‘Coachen is altijd een roeping geweest ’

Tekst: Dirk Bogaerts | Foto Peter van der Velde

36 lentes. Hiermee de jongste BNXT-coach van het pak. Dat is Thomas Crab in een notendop. Een niet te benijden coach als je puur de resultaten van Okapi Aalst tegen het licht houdt. Zijn passie voor het spel wordt er in elk geval niet door aangetast. Een sterke wil en hard werken helpen hem in zijn overtuiging. Portret van een ambitieuze regisseur.  

Dat Aalst een zwaar seizoen doormaakt is een understatement. Uiteindelijk twintig speeldagen van zwoegen en afzien om na 40 minuten…weinig over te houden. Meer dan eens van de hemel naar de hel. Aalst kent er alles van. Hoeveel keer is het ‘den Okapi’ niet overkomen, zure nederlagen. Of geklopt worden op de buzzer. Topploegen zoals Oostende, Limburg United, Luik of Bergen kwamen telkens met de schrik vrij in het Forum (de thuisbasis van Okapi, red). Slechts een paar keer lagen de Ajuinen (bijnaam voor de inwoners van Aalst) zwaar onder. Maar de aanhouder wint. Op speeldag vijftien werd de Aalsterse supporter na veertien nederlagen dan toch beloond voor zijn geduld en onvoorwaardelijke steun. Kind van de rekening: Kangoeroes Mechelen. Ook die wedstrijd werd beslecht na een thriller (82-80). “Een ongelofelijk gevoel. Of er een gewicht van 100 kilo van m’n schouders viel”, zegt Thomas Crab als we hem vragen wat erin hem omging op die bewuste 12 januari. “En een enorme opluchting. Wat wil je. We waren er al een paar keer heel dichtbij. Vaak net niet. Na die eerste zege kwam onmiddellijk de coach in mij naar boven. Zo ben ik. Ik vond dat onze eerste helft een stuk beter moest.”