‘Groningen zit in iedere vezel’

Tekst: Adriaan van den Brink | Foto: Arnold Meijer

Jordy Kuiper is na twaalf jaar omzwervingen door de wereld terug in de stad waar hij het liefste is: Groningen. Op een steenworp afstand van Martiniplaza heeft hij nu zijn onderkomen, een bescheiden studiootje. Gewapend met een noodvoorraad Taksi en chocola verschijnt hij dan ook op de fiets voor dit gesprek.

Hoe kwam je in het basketbal verzeild?

“Ik heb een hele lange familie. Mijn vader is twee meter, mijn moeder was de kleinste thuis met 1.88 meter. Mijn oudere zus Salina heeft gebasketbald, die doorliep de jeugd in Nederland, ging naar college in Amerika en ik dacht holy shit, dit is de droom, dit is echt fantastisch. Ik zat in m’n laatste jaar havo en ik had die gestoorde droom: ik wil spelen op het hoogste niveau. Maar er mocht niet meer dan een jaar zitten tussen de school en een Amerikaans college. Ik wilde dat tussenjaar naar de Canarias Basketball Academy op Gran Canaria, die bekendstond als een van de zwaarste opleidingen. Destijds een bijzondere plek om te spelen en behoorlijk duur. Mijn ouders zeiden: we hebben het geld niet, maar als je het echt wil dan gaan we alles op alles zetten om iets voor mekaar te krijgen. We zijn de boer op gegaan: vrienden, familie, bedrijven, maar toen hadden we nog steeds niet genoeg. Het Annie Tak fonds uit mijn wijk (Oosterpark) heeft bijgedragen en de Bas van de Goor Foundation – waar ik als ambassadeur heel veel mee doe – hielp ook mee en zo kon ik erheen. Omdat het zo’n groot netwerk was dat bijgedragen heeft aan mijn opleiding moest ik het ook wel volhouden en dat was niet makkelijk. Ondanks dat je van tevoren alles moest betalen vielen er toch veel jongens af.”